I'm ready watch my back!

Normaal gesproken...

Het verloop van de dagen in de week naar de fotosessie waren niet anders dan eigenlijk andere dagen van een gewone gemiddelde week. Het viel me op dat ik helemaal niet met mijn afspraak bezig was. ‘Normaal’ gesproken als ik een afspraak heb geplant, waarin ik me uitdaag om uit mijn comfort zone te komen kan ik van te voren in mijn hoofd zitten..., gezellig een thee kransje onder ons, mijn ego & ik chatten over van alles en nog wat.

Cisca Mikx, soulfotografe

Want wat was het plan...Het project van Cisca Mikx, Soulfotografe, sprak mij enorm aan, die zij kenbaar maakte via Facebook. Zij wilde de rug portretteren van personen in plaats van de voorkant. De achterkant, je rug, zien wij, ik/jij zelf eigenlijk nooit in beeld. Ik zou zelf niet echt weten hoe mijn rug in zijn geheel eruit ziet, behalve zijdelings kijkend in de spiegel wat dan wel lukt. Of toevallig een foto die gemaakt is van mijn achterkant bedekt met kleding. Daarnaast is de rug een belangrijk functionerend onderdeel, indrukwekkend stelsel, van je lichaam.

Een rug verteld ontzettend veel

Op non-verbaal gebied verteld de rug ontzettend veel. Heb je een rechte, kromming, flexe rug of juist stroeve ruggengraat om maar eens wat te noemen. En niet te vergeten hoeveel mensen hebben geen last van hun rug, die hun rug of bepaalde plekken op de rug, als zwakke plek zien. Heb je je ook weleens verdiept in al die spreekwoorden over de rug?

Ik vind haar mooi

Voor mij is mijn rug een trots onderdeel van mijn lichaam. Ik vind haar sterk, mooi recht en kwa vorm loopt mijn rug enigszins breed door de sporten die ik heb beoefend. Mijn rug is ook heel flex, dat merk ik met een graat die zo nu en dan eruit plopt en weer in haar juiste staat terug schiet van mijn ruggengraat. Heel fijn!

Easy Peasy

Zo flex als mijn ruggengraat is, zo kijk ik minder flex naar mijzelf.... dan ben ik even heel eerlijk tegen je! Zodra ik mijzelf op de plaat zie, kijk ik zó naar mijzelf (incluis mijn lijf) hoe op bepaalde stukken er van alles anders uit mag zien. De lijnen zijn niet zoals ze mogen zijn van mijn lichaam. En echt...ik vind àl-tijd wel wat! Ik ben kritisch wat simpel weg naar afwijzing overslaat. Dusss dat was een dingetje om mee te doen aan dit project, een portrait van mijn rug laten fotograferen. Nu zal je zeggen, wat ook mijn man zei: ‘ach het is je rug, niet de voorkant, je bent trots op je rug en je kent Cisca, toch?’. Conclusie: dus dat is vertrouwt, zelfverzekerd en easy peasy. Nee, dat was toch iets te makkelijk gezegd dan gedaan al voelde dat vanaf het begin van de shoot helemaal niet zo. Er kwam veel meer bij kijken-bleek later-.

Angstzweet

Na kort bijgepraat te hebben met elkaar, en Cisca overging op de uitleg hoe zij de shoot ging doen, vraagt Cisca wat maakt dat ik het zo ‘reten spannend vind’? Ik leg het haar uit, de 2-strijd waarin ik me begeef. En terwijl ik aan het praten ben schieten de tranen in mijn ogen. Onverwachts.... Geraakt! Vervolgens breekt het zweet me uit in mijn handen wat later klotsende oksels bezorgde toen ik me in een aparte ruimte mocht uitkleden tot ondergoed. Wat ik helemaal niet door had! Een sweater van dik katoen was doorweekt nat op de plek van mijn oksels! Ik was verbaasd! Het enige wat ik dacht was:’okay, duidelijk. Angstzweet. Dit gaat diep!’.

Beleving
‘Owh....wat interessant’, dacht ik nog. De 2-strijd en angst. Dit is typisch zo’n voorbeeld, doordat je woorden geeft aan wat er innerlijk speelt hét meer vorm gaat krijgen voor je. Of te wel beleving. Én dat was nog niet alles. Ik liet een foto maken door een ander wat voor mij ook een dingetje is. Ik ben namelijk verlegen. Niet schrikken mensen die me kennen snappen het niet, toch is het waar.

Ontblote rug

Ondanks alle gevoelens en mijn lichaam die vrolijk mee deed, voelde het om in het moment te blijven, goed om de 2-strijd, mijn angst én mijn lichaam te omarmen. Tenslotte wist ik mijn eigen reden waarom ik de fotoshoot ben aangegaan. Het was om mijn ervaring door mijn ontblote rug te portretteren als herinnering aan dit moment. Ik kon het alleen nog niet zo benoemen. Cisca gaf deze benaming, herinnering aan dit moment door de afstemming die zij voor mij had gedaan. Zo treffend!

De badjas als beschermlaag

Cisca verwoorde prachtig in haar Reading hoe onze zielen met elkaar hadden gepraat. Het doel van mijn actie kreeg nog meer vorm met haar woorden. ‘Ik maakte me niet meer druk om een paar kilo’s meer (jammer genoeg mijn ego nog wel...bedenk ik me nu), de strijd tussen er mogen ZIJN om wie ik BEN & de afwijzing, ik vond het mooi om ouder te worden en volgens mij was Cisca ook een oude ziel’. Ik nodigde haar uit om eens langs te komen in mijn praktijk. Die laatste opmerking moesten we enorm om lachen.... Dat was de boel lekker ombuigen en de focus op een ander richten or whatever..maar in ieder geval niet op mij!Cisca vroeg namelijk wat het met mij deed om mijn ontblote rug te fotograferen. Gut ik was scherp bezig! Ik mocht me tot het ondergoed uitkleden en een badjas aan. Ondanks het ouder worden...., mijn gêne blijft gek genoeg, de verlegenheid, die me dan overvalt als ik me ‘bloot moet geven’ en in dit geval letterlijk! Kleding is en werkt voor mij als een fijne ‘beschermlaag’. Maar goed al pratend ging ik op de kruk zitten en achterste voren met de badjas nog aan, lekker veilig. De muziek speelde, een piano spel op de achter grond, die de ruimte vulde en zorgde voor een fijne sfeer. Ik was er klaar voor, voeten op de grond met de juiste aarding en mijn eigen afstemming. Ik voelde letterlijk mijn ziel nog meer binnen komen in mijn lichaam. ‘Okay, let’s funky’, dacht ik nog....maar dat liep even anders.

Ik voelde me houterig!

In een, voor mij kwetsbare toestand, zoals een ontbloot bovenlijf, me laten fotograferen door een ander en mijn afwijzing, die onderhuids speelde, voelde ik hoe ik zocht naar expressie om uit te beelden hoe ik mij voelde op dat moment met mijn ontblote rug. Trotsheid wilde ik laten zien.... maar er was niets. Lichte paniek! En nu.... want in mijn afstemming had ik gevraagd aan mijn ziel om me te laten zien wat ik mocht uitbeelden. Ík moest toch wat doen?!? Wát dan?!? Het leek wel of ik in een energetische koker vast zat. De koker heel dicht om mij heen zelfs tot in mijn hoofd, mijn gedachten! Ik voelde me houterig en gevangen in mijn eigen systeem.

Klotsende oksels

Cisca zag aan mijn bewegingen, waarbij zij ook heel sterk werkt met haar intuïtie, dat ik onderzocht wat dicht bij mij lag, zocht naar mijZelf en de vertaling van mijn rug, waar ik trots op ben. Heel subtiel begon zij mij vragen te stellen, terwijl ze knipte op haar fototoestel. En ik kon alleen maar vertellen dat ik het niet wist. Ik voelde een leeg en zag een donker vat waar niets in beelden of gevoel te vinden was. En de klotsende oksels waren er nog steeds aanwezig!

Laagje voor laagje

Ik besefte niet hoe mooi het proces verliep... Stapje voor stapje, laagje voor laagje werd duidelijk hoe ik mij zelf kon uitbeelden met mijn ontblote rug, niet alleen figuurlijk, ook letterlijk!
De lichte paniek ‘ik moet toch iets laten zien’-scenario kon ik al snel los laten. Want ondertussen weet ik dat er iets moois uit komt met het ‘uit je comfort-zone gaan’-momenten. Vervolgens ging de badjas omlaag en was even daarna volledig uit beeld voor de Cisca. Ik onderzocht in alle momenten welke beweging bij mij paste. Het onderzoeken hielp me niet....(denk je dan)
Totdat ik ineens naar in het licht keek. Symbolisch gaf het licht van de lampen die Cisca nodig had voor haar fotografie, mij het signaal. Hoe zet ik mezelf in het LICHT?

Dikke compacte laag stof

Cisca kwam wederom met een aantal vragen waarop ik nog dieper kon gaan...
Stilte! Ja stilte dat was ik. Ik had al genoeg woorden aan mijzelf gewijd al die jaren. Strijd gehad met de kilo’s, het ‘perfecte figuurtje willen hebben’, het item eten, mijn eigen stramien in hoe wel en niet ik er uit moest zien-niet accepteren in hoe ik BEN en wat mij vader me vertelde dat ik Bollie blauw was, een dik olifantje uit een tekenfilm vroeger waar ik naar keek. Ik heb voor 200% geloofd wat mij verteld is tijdens mijn jeugd, waardoor een dikke compacte laag stof over mijn eigen ZIJN heb gelegd.
Ik was super blij dat ik mijn woord gevonden had, stilte. Klaaaar! Maar Cisca zou Cisca niet zijn en vraagt. ‘Okay, hoe ziet dat eruit voor jou?’.
Shoooooot! Ik dacht ik ben er van af, maar ja het was tenslotte een fotoshoot waarin ik mijn expressie mocht laten zien. Pffffhhhh... ik was er nog niet....helemaal.

De stilte

Door de stilte in te gaan zonder pose kon ik al snel een beweging maken. ‘Dit is HET’, vertelde ik haar.
Het voelde fijn om voor dat moment innerlijk stil te ZIJN met een pose. Enkele seconden daarna volgde in vloeiende lijn om wie ik innerlijk BEN met mijn rug. Dit was letterlijk een volgende laag die ik mocht ONTdekken.

Seal

Om de bewegingen te laten leiden, kon ik even muziek uitzoeken van mij playlist. Het werd SEAL met het nummer Love. Ter plekke moest ik echt even schakelen voor wat het ook was. Ik was even druk met andere dingen en wist hélemaal niet meer hoe dit nummer ging. Het gevoel was goed, dus doen.
De bewegingen kwamen vanuit het niets en kon volledig meegaan in de klanken van de muziek & tekst. YES! Mijn energetische koker was weggevallen, het was alsof ik ‘leading’ was in deze situatie. Nu kon ik mijn trotsheid ECHT voelen!

In je kracht staan?

Je hoort het zo vaak: in je kracht staan. Eigenlijk is het je bron, je hogere zelf waar je geen vertrouwen nodig hebt, onzekerheid niet voorkomt en één al LIEFDE bent & voelt. Ik had gevonden waar ik naar op zoek was, waardoor ik volledig bij mijzelf kon voelen zonder na te denken. Hier was mijn ziel aan het ‘woord’!
En...wat denk je, als leuke bijkomstigheid was de tekst van Love gezongen door SEAL onwijs passend, over LIEFDE & LIEFDE als helingsproces! Ik had het niet beter kunnen verzinnen in het koppie!

Schild afpellen

Achteraf mooi om te zien hoe de stappen letterlijk werden gemaakt, verschillende lagen werden ontbloot (figuurlijk & letterlijk), mezelf de ruimte gaf om te voelen voor dát moment, gedachten kon loslaten, wat komt als je in stilte BENT, daadwerkelijk een schild afpelt met kleine stappen en later denkt.... ‘is dat nou alles?’

Part of the deal!

Dit is een duidelijk voorbeeld van het doorbreken van een patroon, zoals verstoppertje spelen, ONTdekken wat er onder het compacte laag stof ligt, eigenwaarde weer her-inneren en door je ziel laten leiden, je ZIJN. Ondanks trots zijn op mijn rug was er voldoende voeding om de klotsende oksels hebben, paniek te voelen en later bij thuiskomst de lichamelijke reacties te krijgen. Maar héé dat is ‘part of the deal’.

Hier dan alvast een sneak peak van mijn rug.... Cisca Mikx zal haar rug portretten gaan verzamelen  met verhalen hopelijk bundelen in boekvorm, want veel vrouwen lopen tegen datgene aan waar ik mee aan het stoeien ben geweest!